Bundan 8 ay kadar önce, K. Irak'taki 63 Kürt aşiretinin bir araya gelmesiyle
1992 yılında oluşturulan Musul Vilayet Konseyi'nin BM daimi temsilcisi
İsviçreli hukukçu Keller, Amerika'nın Irak'ı işgali sonrasında Musul
Vilayeti'nin hukuki durumunun tartışmaya açılması gerektiğini söylemişti.

Musul, Kerkük, Erbil, Duhok, Süleymaniye, Diyala şehirlerinden oluşan Musul
Vilayetinin statüsü konusunda; gerek İngiltere ve Türkiye arasında 1926
yılında yapılan Ankara Antlaşması, gerekse Irak'ın bağımsızlığının verildiği
1932 yılında, anlaşmaya varılamamıştır.

Keller 8 ay önce yaptığı açıklamada; Musul Vilayeti için; Türkiye'ye ya da
Irak'a bağlanması veya özerklik kazanması konusunun tartışmaya açılması
gerektiğinden bahsetmişti. Ancak Keller; Musul Vilayetinin akıbeti konusunda
takipçinin; "Türkiye" olması gerektiğinin de altını çizmişti. Yani
Türkiye'nin etkin takibi ve tarihten gelen hakkını kullanması sonucu, BM'i
bu konuda devreye girmesi için ikna ederse; Musul Vilayetinin Türkiye'ye
bağlanması, etkin ve kararlı bir lobi ile mümkün.

Musul Vilayet Konseyinin altına; Musul'daki Kürt aşiretlerinin de imzası
var. Ve 1926 yılından bu yana; Musul Vilayeti ve çevresi için hiçbir
anlaşmada Kürdistan tanımı yapılmadığı için, bu bölgede kurulması planlanan
Kürdistan; tamamen uluslar arası anlaşmalara aykırı olacaktır. Sonuç
itibariyle Musul Vilayetine taraf olan İngiltere, Türkiye ve Irak'ın olur
vermediği yeni bir ülke; hukuk açısından geçersizdir ve varlık göstermesi
mümkün değildir.

Musul Vilayeti Konseyinin üyelerinden bir çoğu; bölgede ciddi güçleri olan
aşiret reisleridir. Bunlardan bazıları: Eski Dohuk valisi ve Musul Vilayet
Konseyi Genel Sekreteri Muhammed Sıddık Mahmut, Kerkük bölgesindeki petrol
yataklarında önemli bir paya sahip olan Mama Seny aşiretinin lideri Müşir
Hadi Ahmet, Musul vilayetine ait tapu kayıtlarını elinde tutan Surçi
aşiretinden Nedim Surçi, ve tapu sicillerinden sorumlu olan Şeyh Saleh. Bu
isimler kendilerinin Irak Hükümeti tarafından dinlenmediği ve yok
sayıldıkları ile ilgili şikayetlerde bulunmakta ve kendilerine Türkiye'nin
sahip çıkmasını istemektedirler.

Ancak AKP Hükümeti ve Başbakan Erdoğan Musul Vilayeti Konseyine destek olmak
ve sahip çıkmaktan çok uzak bir politika izlemektedir.

Oysa Musul ve Kerkük için çok kritik günlerden geçmekteyiz. Irak
parlamentosu, ülkede mahalli seçimlerin yapılmasına imkan sağlayacak yasa
tasarısını 22 Temmuzda, Kürtlerin iktidar dağılımı konusunda gizli oylama
yapılmasını boykot etmesine rağmen kabul etmişti. Barzani arkasına aldığı
Amerikan gücüne de güvenerek, yüzyıllardır Türkmen şehri olarak anılan
Kerkük'te referandum yapılması için ısrar etmektedir. Buna karşılık Araplar
ve Türkmenler, Amerika'nın Irak'ı işgalinden hemen sonra; Musul ve Kerkük
tapu binalarının Kürtler tarafından yağmalanmasını gerekçe göstererek
referandumun adil olmayacağını, sonucunun önceden belli olduğunu ve bunun
Irak'ın parçalanmasına neden olacağını savunmaktadırlar.

Gerek Musul Vilayeti Konseyi gerekse Arap ve Türkmen milletvekilleri; kent
yönetiminin Arap, Türkmen ve Kürtler arasında paylaşılmasını teklif etmiş,
ancak bu öneri Kürt milletvekillerince reddedilmiştir.

Bizi ve bölgede yaşayan Türkmenleri yakından ilgilendiren bu konuda; Barzani
geri adım atmamakta ısrarlıdır. Killer'in yukarda belirttiğim; Musul
Vilayeti konusunda "Türkiye etkin rol oynamalı ve devreye girmelidir"
çağrısına karşılık; Irak Hükümeti ve Barzani ile heyetler bazında
gerçekleştirilen ikili görüşmelerde AKP Hükümeti bu güne kadar Musul ve
Kerkük konusunu masaya yatırmamış ve bu konuda Türkmenler lehine somut
adımlar atılması için girişimlerde bulunmamıştır.

Kerkük'teki son patlama ve Türkmen Parti binasına yapılan saldırı
sonrasında; Türkiye'den bir heyetin incelemelerde bulunmak için bölgeye
gönderilmesi gerekmez miydi? Böylece hem Barzani'ye gözdağı verilmiş olurdu.
Hem de tüm dünyaya Türkiye'nin, Türkmen kardeşlerinin yanında olduğu
hissettirilirdi.

Oysa Başbakan Erdoğan; tarihi anlaşmalardan doğan hak ve sorumluluğumuzu
yerine getirmek ve Türkmenlere sahip çıkıp, Türkiye ve Türkler lehine
girişimlerde bulunmak yerine; İsrail- Suriye, Lübnan- İsrail, Kuzey Kıbrıs
Türk Cumhuriyeti- Kıbrıs Rum Kesimi,

Amerika- İran ve hatta Türkiye- Ermenistan arasındaki sorunları çözmek için
arabuluculuk yapmayı tercih etmektedir.